Με τη Μάρω Βαμβουνάκη και την πένα της ήρθα σε επαφή περίπου στα τέλη της εφηβείας μου. Η συγκυρία που με βρήκε εκείνο το πρώτο δικό της βιβλίο ήταν ιδανική για μένα, για αυτό που σκεφτόμουν, επιθυμούσα και ένιωθα. Έκτοτε διάβασα όλη την εργογραφία της, όμως το η «Μοναξιά είναι από Χώμα» είναι από τα βιβλία που επιστρέφω πολύ τακτικά. Το ατελείωτο βάθος του είναι κάτι που σε καλεί να επανέλθεις, μιας και πραγματικά μια ανάγνωση δεν είναι αρκετή για να συλλάβει κανείς όλα όσα περιέχονται σε αυτό το βιβλίο.

Ποιο θέμα διαπραγματεύεται το βιβλίο; Ένας άντρας – που δε μαθαίνουμε ποτέ το όνομα του- έχει απομονωθεί σε ένα βορινό νησί προκειμένου να γλιτώσει από τον έρωτα που τον βασανίζει, έναν έρωτα που τερματίστηκε αλλά μέσα του δεν έχει λήξει. Έτσι γράφει δεκαοχτώ επιστολές προς εκείνη, για να εξομολογηθεί, να αναμοχλεύσει, να διαλευκάνει, ελπίζοντας με αυτόν τον τρόπο στην κάθαρση και την συναισθηματική απεμπλοκή.

Και παρά το γεγονός πως της γράφει τα νέα του, της περιγράφει το νέο χώρο στον οποίο ζει και τις ελάχιστες κοινωνικές συσχετίσεις του, όλο γυρνάει προς το μέσα του και μάλιστα το μέσα του που είναι αξεχώριστο από εκείνη.

Λίγα λόγια για τους χαρακτήρες:  Οι επιστολές, που αποτελούν ουσιαστικά το κυριότερο σώμα του βιβλίου, λειτουργούν εξαιρετικά αποκαλυπτικά όχι μόνο για τη σχέση που ο άνδρας θέλει να μιλήσει, αλλά κυρίως για τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό γιατί δε διστάζει να φτάσει στα μύχια της ύπαρξης του, αναλογιζόμενος όλα τα ατελή κομμάτια του που αναδύθηκαν. Με γνήσια ειλικρίνεια περιγράφει το πορτρέτο του και συχνά – πολύ συχνά- με τρόπο μη κολακευτικό. Όμως ο/η αναγνώστης/ρια δυσκολεύεται να του καταμαρτυρήσει περισσότερα από όσο ο ίδιος καταμαρτυρά στον εαυτό του. Απλώς καλείται να τον παρακολουθήσει, να τον συνοδεύσει και να αντέξει μαζί του όλα όσα αισθάνεται.

Έτσι λοιπόν, φαίνεται πως αυτός ο ερωτευμένος άνθρωπος παλεύει, αυτή τη φορά όχι με τη γυναίκα που είναι ερωτευμένος, όχι με σκοπό τη συνέχιση της σχέσης τους, αλλά με τον ίδιο του τον εαυτό και τα συναισθήματα του. Αγωνίζεται να αντέξει τον εαυτό του και να τον κουβαλήσει προς ένα σημείο υγείας και σταθερότητας, έχοντας όλα του τα λάθη ανοιχτά πάνω στο γραφείο που συγγράφει.

Η γυναίκα από την άλλη παραμένει ένα μυστήριο. Όμως μια ολιγοσέλιδη αναφορά σε εκείνη στο τέλος του βιβλίου – εκτός επιστολών- θα δώσει και το δικό της στίγμα πάνω στη σχέση που είδαμε να ξεδιπλώνεται στις δεκαοχτώ προηγούμενες επιστολές. Και αυτό το στίγμα γαργαλάει ακόμα περισσότερο την αντίληψη του αναγνώστη για αυτή τη σχέση, έχοντας δει πια τη στάση και των δυο ανθρώπων που συσχετίστηκαν ερωτικά.

Διαβάστε αυτό το βιβλίο εάν: θέλετε να ακολουθήσετε την κατάβαση μιας ψυχής στα πιο βαθιά μονοπάτια του έρωτα και του πόνου που είναι ικανός να προκαλέσει. Η έλλειψη, η στέρηση, η νοσταλγία και το σθένος απέναντι σε αυτά τα συναισθήματα βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Αυτό το βιβλίο έχει έντονο λυρισμό, είναι ιδιαίτερα πυκνό και δε διαβάζεται εύκολα ή γρήγορα, παρά το μικρό του μέγεθος. Είναι επιβλητικό και σαρώνει με την ειλικρίνεια του. Αυτό το βιβλίο είναι μια ωδή στον έρωτα που πονά και ακρωτηριάζει συνάμα όμως μεταστρέφει παντοτινά το πρόσωπο που τον βιώνει.

Το βιβλίο έχει κερδίσει το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το έτος 1988.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα: Η Μάρω Βαμβουνάκη γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από δέκα χρόνων ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα.(Με πληροφορίες από την ιστοσελίδα των εκδόσεων Ψυχογιός)

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

Συγγραφέας: Μάρω Βαμβουνάκη

Εκδόσεις: Φιλιππότη

Έτος έκδοσης: 1987

Αριθμός σελίδων: 127